Nie chcę ukraść ani minuty z twojej młodości – mówi z przepraszającym uśmiechem pisarz John Cheever (Gary Oldman) do zafascynowanej nim Partenope (Celeste Salla Porta). Inne osoby z otoczenia ambitnej i zjawiskowo pięknej studentki antropologii nie będą miały już jednak w sobie tyle delikatności. Partenope wszędzie tam, gdzie się pojawi, budzi jednocześnie podziw i lęk wszystkich, którzy chcieliby ją sobie podporządkować i wpasować w określone ramy. Dziewczyna okazuje się jednak samoświadoma i gotowa na wieloletnią batalię, której stawką jest możliwość życia na własnych warunkach. Paolo Sorrentino uważnie przygląda się tym wysiłkom, mając świadomość, że Partenope walczy nie tylko o siebie. Dziewczyna stanowi symbol Neapolu i – podobnie jak całe miasto, w którym toczy się akcja filmu – musi zmagać się z ciężarem własnego mitu, wygórowanych oczekiwań i krzywdzących stereotypów. Będący dezerterem ze stolicy Kampanii, od lat mieszkający w Rzymie Sorrentino poznał na własnej skórze słodki ciężar tego brzemienia i potrafi opisać go lepiej niż ktokolwiek inny. W Bogini Partenope uznał, że paradoksy jego rodzinnego miasta najlepiej odda mieszanka religijnego hymnu, ludowej piosenki oraz, a jakże, kibicowskiej przyśpiewki.