Na początku lat 90. młoda dziennikarka telewizyjna zostaje brutalnie zamordowana: była w ósmym miesiącu ciąży, więc opinia publiczna domaga się szybkiego wyroku. Za zabójstwo zostaje skazany jej kochanek, sprawa zamknięta. Jednak po latach młody prawnik – który sam przyznaje, że nie chce pracować w zawodzie – zaczyna od nowa analizować dowody i zeznania w poszukiwaniu ukrytej prawdy o zabójstwie. Czerpiąc inspirację z prawdziwych wydarzeń, Wiesław Saniewski nie tylko bierze pod lupę różne postawy wobec zbrodni, lecz przede wszystkim oskarża system sprawiedliwości o niewydolność. Popełnione podczas śledztwa i rozprawy błędy i nadużycia wpłynęły na życie większości zaangażowanych w sprawę osób. Jednocześnie prawda jest tu kwestią drugorzędną: Choć w naszym filmie pokazujemy mechanizm działania sądów i ferowania wyroków, ważniejsze od tego jest dla mnie opisanie natury ludzkiej; stanu ducha tych, którzy osądzając innych, często pozostają w błędnym przekonaniu, że mają monopol na prawdę– mówił reżyser w jednym z wywiadów. W Bezmiarze sprawiedliwości Saniewski traktował scenografię potransformacyjnej Polski jako pretekst, by opowiedzieć o aktualnych problemach systemu i tworzących go ludzi. Blisko 20 lat po premierze jego film niewiele ze swojej aktualności stracił.