Po sukcesie Powiększenia Antonioni mógł zrealizować film w Stanach Zjednoczonych dla wytwórni Metro-Goldwyn-Meyer. Włoskiego reżysera fascynował ruch kontrkulturowy, który pod koniec lat 60. przeżywał swoje apogeum. Trwały demonstracje przeciwko wojnie w Wietnamie, na kolejnych uniwersytetach dochodziło do protestów studenckich i zamieszek, hippisi przemierzali kraj, a w kinach święciły triumfy takie manifesty wolnościowe jak Easy Rider.

Antonioni stanął po stronie rebeliantów, ale wpisał ich bunt w perspektywę eschatologiczną. Nie przypadkiem kluczowe sceny filmu rozgrywają się w Dolinie Śmierci. Droga do wolności jest jednocześnie drogą do śmierci.

Zabriskie Point opowiada o spotkaniu na bezdrożach Ameryki dwojga młodych ludzi – ona pracuje w korporacji, która chce budować luksusowe domy na pustyni, jego ścigają za zabójstwo policjanta. Realizacja filmu od początku wywoływała liczne kontrowersje. Protestowali zarówno „prawowierni” mieszkańcy USA, jak i walczący studenci, którzy bali się, że Hollywood będzie kupczyć ich kontestacją. Przeciwko filmowcom wysuwano różne oskarżenia, ba, nawet FBI wszczęło swoje śledztwo.

Gdy Zabriskie Point wszedł na ekrany, nie spodobał się ani widzom, ani krytykom. A jak odbiera się ten film dzisiaj, w naszych oportunistycznych czasach? To kino, jakiego się już nie robi. Swobodne, oniryczne, kapryśne… Przypominające sen na jawie. Zresztą wszelkie trudy błądzenia po meandrach narracji wynagradza genialny, anarchistyczny finał. Trzeba go nie tylko zobaczyć, ale i przeżyć!

Bartosz Żurawiecki