Milošowi Formanowi udało się doprowadzić do ekranizacji musicalu Hair 12 lat po jego scenicznej premierze, gdy z dzieci kwiatów zostały już tylko barwne wspomnienia. Próżno jednak szukać w tym filmie nostalgicznych klimatów czy westchnień nad piękną młodością, która przeminęła. Nie, Hair, jak niemal wszystkie amerykańskie filmy Formana – przybysza z komunistycznej Czechosłowacji – jest opowieścią o głębokiej, nieodpartej potrzebie wolności. O starciu jednostki dążącej do wolności z systemem, który tę wolność ogranicza.

Forman zatarł teatralny rodowód pierwowzoru. Wyprowadził Hair w plener. Pierwsze, statyczne ujęcia pokazują nudne miasteczko w Oklahomie, skąd do Nowego Jorku rusza Claude Bukowski, by zgłosić się do komisji poborowej. Ale w dużym mieście spotyka grupę hippisów, którzy protestują przeciwko wojnie w Wietnamie, uprawiają „wolną miłość”, zażywają narkotyki i, generalnie, kontestują. Film od razu nabiera dynamiki, na ekran wkraczają tańce i śpiewy.

Reżyser wyraźnie sympatyzuje z buntownikami, choć nie ukrywa ich niefrasobliwości i nieodpowiedzialności. A także tragizmu ich losu. Również dzisiaj, gdy na całym świecie górę wziął konformizm, gdy większość z nas poddaje się systemowi bez słowa sprzeciwu, Hair to coś więcej niż tylko musical z ładnymi piosenkami. Ostatnie, przejmujące sceny filmu uświadamiają nam, że wciąż są sprawy, o które należy walczyć, oraz takie, przeciwko którym trzeba protestować.

Bartosz Żurawiecki