Film George’a Roya Hilla powstał pod koniec lat 60., gdy kontrkultura wciąż trzymała się mocno. Nic więc dziwnego, że tytułowa para złodziei, legend Dzikiego Zachodu, to sympatyczni, weseli i przystojni outsiderzy, którzy z uśmiechem na ustach rabują banki i pociągi. Zwłaszcza pierwsza część ich przygód – utrzymana w radosnym, niemal idyllicznym nastroju – ma wiele wspólnego z klimatami dzieci kwiatów. Butch i Sundance unikają przemocy, przepuszczają zagrabione pieniądze na rozrywki i nawet, gdy trzymają kogoś na muszce, starają się zachować dobre maniery. W gruncie rzeczy bandytami są ci, którzy ich zawzięcie ścigają: pazerni i pałający żądzą zemsty bankierzy, bezwzględni rewolwerowcy, surowi szeryfowie i sędziowie oraz reszta amerykańskich patriarchów.
Gdy Butch i Sundance zmuszeni zostaną do wyczerpującej ucieczki (twarzy ich prześladowców nigdy nie zobaczymy), do filmu wkroczą ciemniejsze tony. Radość i akcenty komediowe powrócą w sekwencjach boliwijskich. Na krótko, bo wyrok już został wydany. Społeczeństwo nie toleruje odszczepieńców.
Oglądanie dzieła Hilla to wciąż duża przyjemność, chociażby ze względu na urodę aktorów, klasę zdjęć Conrada Halla czy melodyjną muzykę Burta Bacharacha. Zwraca się też dzisiaj uwagę na sugerowaną w filmie homoerotyczną więź łączącą bohaterów. Wyciągają swoje pistolety, jakby wyciągali penisy – mówi w dokumencie The Celluloid Closet Susan Sarandon. W prostą, westernową historię udało się wpisać twórcom wieloznaczne treści.
Bartosz Żurawiecki
Oscar 1970 – najlepsze zdjęcia, najlepszy scenariusz oryginalny, najlepsza muzyka, najlepsza piosenka, Złote Globy 1970 – najlepsza muzyka, BAFTA Awards 1971 – najlepszy film, najlepszy reżyser, najlepszy scenariusz, najlepszy aktor, najlepsza aktorka, najlepsze zdjęcia, najlepszy montaż, najlepsza ścieżka dźwiękowa, Grammy Awards 1970 – najlepsza filmowa ścieżka dźwiękowa
Urodził się w 1921 roku w Minneapolis, zmarł w 2002 w Nowym Jorku. Zaczynał karierę jako reżyser teatralny i telewizyjny. Na początku lat 60. zadebiutował w kinie adaptacjami dramatów Tennessee Williamsa (Period of Adjustement) i Lilian Hellman (Toys in the Attic). Brał się za różne gatunki, ale jego filmy niezmiennie charakteryzowała stylowa, balansująca czasami na granicy pastiszu reżyseria, a także świetne aktorstwo. Do największych sukcesów Hilla należy western Butch Cassidy i Sundance Kid oraz nagrodzona siedmioma Oscarami komedia w stylu retro – Żądło. W obu filmach główne role zagrali Paul Newman i Robert Redford. Za reżyserię adaptacji powieści Kurta Vonneguta Rzeźnia nr 5 Hill dostał nagrodę na festiwalu w Cannes.
1962 Period of Adjustment
1964 Świat Henry'ego Orienta / The World of Henry Orient
1967 Na wskroś nowoczesna Millie / Throughly Modern Millie
1969 Butch Cassidy i Sundance Kid / Butch Cassidy and the Sundance Kid
1972 Rzeźnia nr 5 / Slaughterhouse Five
1973 Żądło / The Sting
1979 Mały romans / A Little Romance
1982 Świat według Garpa / A World According to Garp
1988 Funny Farm