Z jednej strony pisze się, że jest to najważniejszy film lat 60., gdyż od niego zaczęła się nowa era kina amerykańskiego, wyswobodzonego wreszcie ze starych hollywoodzkich konwencji i ograniczeń. Era kina zbuntowanego, krytycznego wobec systemu, odważnego formalnie. Z drugiej strony – wciąż podnosi się zarzuty, że Bonnie i Clyde epatuje przemocą, a parę zwykłych bandziorów pokazuje w romantycznym świetle, czyniąc z nich idoli kontestującej młodzieży. Cóż, kino amerykańskie od początku swego istnienia wolało ekscytować się perypetiami złoczyńców, niż pochylać się nad losem ich ofiar. Jednak klasa filmu sprawia, że trudno go traktować jak kolejną sztampową opowieść o „urodzonych mordercach”.

Bonnie Parker i Clyde Barrow istnieli naprawdę. Faktycznie okradali banki i sklepy w czasach Wielkiego Kryzysu oraz zabijali ludzi, którzy weszli im w paradę. W filmie na drogę przestępstwa pcha ich nie bieda, lecz nuda. Młodzieńcze pragnienie przeżycia czegoś ekscytującego. Twórcy podsuwają także trop psychoanalityczny. Clyde to impotent, który napadami z bronią w ręką rekompensuje sobie niepowodzenia seksualne.

W pewnym momencie okazuje się, że z obranej przez nich drogi nie ma już odwrotu. Naszych bohaterów ściga policja kilku stanów, stają się też sensacją mediów. To, co miało być podniecającą przygodą, zmienia się w fatum. Właśnie ten egzystencjalny, by nie rzec eschatologiczny, wymiar filmu Penna porusza mnie dzisiaj najbardziej. Bo przed śmiercią nikomu nie udało się uciec.

Bartosz Żurawiecki