W twórczości Allena Annie Hall zajmuje miejsce szczególne. Tu po raz pierwszy amerykański twórca zrezygnował z parodii i groteski, jakie charakteryzowały jego wcześniejsze dokonania, i stworzył coś, co w różnych wariantach będzie odtąd powtarzał w swoich kolejnych filmach – opowieść o miłosnym związku nowojorskich neurotyków. Zatem Annie Hall to niejako historia wzorcowa, a zarazem – w moim przekonaniu – najlepsza rzecz, jaką nakręcił Allen. Mimo upływu ponad 30 lat od chwili powstania filmu dowcip nie stracił na błyskotliwości (tutaj pada słynna kwestia, że masturbacja to seks z kimś, kogo się kocha), a wyborny komizm słowny i sytuacyjny idzie w parze z psychologiczną przenikliwością oraz soczystym opisem obyczajów amerykańskich elit intelektualnych i showbiznesowych. Nieuporządkowana z pozoru narracja (achronologia zdarzeń, postaci przemawiające wprost do kamery) świetnie oddaje stan ducha bohaterów: ich wewnętrzny dygot, emocjonalne zahamowania i wydumane często rozterki.

W Annie Hall Allen połączył humor z nastrojem melancholii, refleksją nad absurdalnością, a jednocześnie niepowtarzalnością relacji międzyludzkich. Siebie obsadził w głównej roli męskiej – sfrustrowanego intelektualisty mizantropa, który ma obsesję śmierci i nerwicę (pierwotnie film nazywał się Anhedonia – co oznacza niemożność doznawania przyjemności). Rolę tytułową zagrała – była już wówczas – partnerka życiowa reżysera, Diane Keaton. Jej rozkojarzona i promienna Annie Hall to z pewnością jeden z najciekawszych portretów kobiecych w historii kina.

Bartosz Żurawiecki