Phobidilia

Bracia Paz należą do pokolenia izraelskich twórców, które nie szuka już w kinie wyłącznie rozliczeń z holocaustem i trudną historią dwudziestego wieku. W swoim debiucie filmowym Izraelczycy opowiadają o młodym programiście żyjącym na początku nowego stulecia. O człowieku zagubionym, nękanym przez nerwice, samotnym, który po załamaniu nerwowym nie wychodzi z  mieszkania, kontaktuje się z otoczeniem za pomocą Internetu, a swoim oknem na świat czyni reklamy telezakupów i telenowele. Jedynym intruzem w jego królestwie jest administrator budynku, próbujący eksmitować go z lokalu.

Wyalienowani ludzie tęsknią za bezpośrednim kontaktem, ale wszystko oddala ich od siebie: strach przed zderzeniem z rzeczywistością, samotne dni i wieczory spędzane przed przed ekranem, media, praca. Uczucia i wartości są w ich życiu przykrojone do formatu telewizyjnego show.

Bracia Paz nie boją się posługiwać popkulturowym sztafarzem. Odważnie sięgają po styl soap-opery, przedrzeźniają język nowych mediów. Żonglują gatunkami filmowymi i mieszają dramat z komedią. Proponują obraz bardzo kameralny, którego akcja w całości rozgrywa się między czworgiem bohaterów. Phobidilia to groteska, tragikomedia i pastisz zarazem. Ale przede wszystkim krzyk sprzeciwu wobec coraz większego stechnicyzowania świata. 

Krzysztof Kwiatkowski