English

Złote sny

Nanni Moretti
Sweet Dreams / Sogni d’oro
Włochy 1981 / 105’

Trzeci film Nanniego Morettiego wydaje się bardziej przystępny od jego wcześniejszych dokonań i ujmuje autoironicznym poczuciem humoru. Michele Apicella, uznawany za alter ego reżysera, jest filmowcem, który musi zmierzyć się z negatywnymi skutkami swoich pierwszych sukcesów. Podczas spotkań z publicznością słyszy, że jego kino jest przeintelektualizowane i nic nie obchodzi „gospodyń domowych z Treviso”. Kryzys twórczy Apicelli pogłębiają także kłopoty na planie najnowszego filmu – dziwacznej opowieści o relacjach Zygmunta Freuda z matką. Od codziennych kłopotów Michele stara się uciec w świat snów. Oniryczne wizje nie przynoszą jednak ulgi, lecz tylko wzmagają frustracje i traumy bohatera. Złote sny podzieliły włoską publiczność. Do grona przeciwników filmu zaliczał się Sergio Leone, który uznał Morettiego za nieudolnego naśladowcę Felliniego i powiedział, że jego dzieło to „raczej 1 i ¼ niż 8 i ½”. Zupełnie inne zdanie mieli za to jurorzy festiwalu w Wenecji. Gremium pod przewodnictwem słynnego pisarza Italo Calvino przyznało Złotym snom prestiżową Nagrodę Specjalną Jury..

Piotr Czerkawski

nagrody

Venice IFF 1981 – Special Jury Prize

Nanni Moretti

Urodził się w 1953 roku w Bruneck w Tyrolu Południowym w rodzinie nauczycielskiej. Pierwsze próby reżyserskie podjął już w wieku 20 lat. Jego pełnometrażowym debiutem okazał się zrealizowany w 1976 roku Jestem samowystarczalny. Pięć lat później za film Złote sny otrzymał Nagrodę Specjalną Jury na festiwalu w Wenecji. Bardzo szybko wypracował autorski styl, na który składają się zaangażowanie polityczne po stronie lewicy, absurdalne poczucie humoru i częste sięganie po motywy autobiograficzne. W latach 80. zaprzyjaźnił się z Krzysztofem Kieślowskim i miał zagrać jedną z ról w Podwójnym życiu Weroniki. Plany te pokrzyżowała jednak zdiagnozowana u Morettiego choroba. Walka z rakiem stanowi jeden z centralnych motywów nakręconego w 1993 roku Dziennika intymnego, który otrzymał nagrodę za najlepszą reżyserię w Cannes. Osiem lat później Moretti triumfował na tym samym festiwalu za sprawą Pokoju syna. Autor Kajmana należy dziś do tzw. „canneńskiej rodziny”, a jego kolejne dzieła regularnie pojawiają się w konkursie głównym tej najbardziej prestiżowej imprezy filmowej świata. Nie inaczej było z zamykającą dotychczasowy dorobek reżysera Moją matką, która wyjechała z Lazurowego Wybrzeża z Nagrodą Jury Ekumenicznego. Moretti nie tylko staje za kamerą, lecz także występuje w swoich filmach jako aktor. Od czasu do czasu pojawia się w tej roli również u kolegów po fachu, u braci Taviani czy Danielego Luchettiego.

Wybrana filmografia

1978 Ecce bombo

1981 Złote sny / Sogni d'oro / Golden Dreams

1985 Idźcie, ofiara spełniona / La messa è finita / The Mass Is Ended

1993 Dziennik intymny / Caro diario / Dear Diary

1998 Kwiecień / Aprile / April

2001 Pokój syna / La stanza del figlio / The Son's Room

2006 Kajman / Il caimano / The Caiman

2011 Habemus Papam – mamy papieża / Habemus Papam / We Have a Pope

2015 Moja matka / Mia madre / My Mother

 

Twórcy

reżyseria Nanni Moretti
scenariusz Nanni Moretti
zdjęcia Franco Di Giacomo
montaż Roberto Perpignani
muzyka Franco Piersanti
obsada Nanni Moretti, Piera Degli Esposti, Remo Remotti
producent Renzo Rossellini
produkcja Opera Film Produzione, Rai 1
właściciel praw Sacher Film
język włoski