Zapasowe pocałunki

Philippe Garrel – podobnie jak Philip Roth w powieści Oszustwo – rozmyślnie zaciera granice między fikcją a rzeczywistością, autobiograficzną szczerością a wyrafinowanym łgarstwem. Twórca filmowy o imieniu Mathieu (w tej roli sam reżyser) przygotowuje kolejny projekt. Praca negatywnie odbija się na relacjach mężczyzny z najbliższymi, a żona (ówczesna partnerka Garrela – Brigitte Sy) jest zazdrosna o grającą w filmie aktorkę. Mathieu staje przed trudnym zadaniem pogodzenia życia zawodowego z osobistym oraz ratowania rozpadającego się związku. Główny bohater i jego partnerka bez przerwy krzywdzą się i ranią, ale nie mogą zapomnieć o łączącej ich miłości. Empatia widoczna w portretowaniu skomplikowanej relacji uczuciowej pozwala sądzić, że Garrel nakręcił własną wersję Scen z życia małżeńskiego. Dodatkowym atutem Zapasowych pocałunków pozostaje debiut sześcioletniego Louisa Garrela, który w przyszłości stanie się jednym z najpopularniejszych francuskich aktorów.