Tess

Pochodząca z ubogiej rodziny tytułowa bohaterka, zaślepiona miłością, wali głową w mur zbudowany z konwenansów i klasowej etykiety. W uniwersum Polańskiego mezalians to niewybaczalny grzech, postrzegany jako próba zamachu na święte status quo. Tu każdy bohater ma dokładnie wydzieloną sferę życia. To w jej obrębie zawiera się związki, ubija interesy czy zwyczajnie chodzi na herbatkę. Próba przekroczenia sztucznie narzuconych granic musi skończyć się porażką. Niby to świat sprzed wieków, odległy, będący już częścią historii, ale poruszone w nim kwestie i roztrząsane problemy okazują się ponadczasowe. Tess to w karierze Polańskiego dzieło wyjątkowe. Tematyka stanowczo odbiega od szufladek, w które próbowano włożyć reżysera. Chociaż stylistycznie filmowi daleko do wcześniejszych dzieł tego autora, to pojawiają się tu dobrze znane z jego twórczości motywy: wszechobecny fatalizm, osaczenie i samotność głównej bohaterki – bezbłędnie zagrane przez śliczną Nastassję Kinsky. Uzupełnione o kunsztowne zdjęcia Ghislaina Cloqueta i Geoffreya Unswortha tworzą niezapomniany portret kobiety zależnej.