Dom Hermana

O jakim domu marzysz, kiedy życie upływa ci w samotnej celi o wymiarach 1,8 m na 2,7 m? – Jackie Sumell pyta skazanego na dożywocie bojownika Czarnych Panter. Herman Wallace od 1972 roku odbywa wyrok w izolatce o zaostrzonym rygorze za zabójstwo więziennego strażnika. Czynu tego, jak twierdzi, nie popełnił. Telefon od nowojorskiej artystki z pytaniem o wymarzony dom stał się zaczynem nie tylko wieloletniego projektu artystycznego, ale też wymykającej się definicjom przyjaźni. Początkowo Dom Hermana był prężeniem muskułów wyobraźni: konceptualnym zadaniem do rozwiązania, potem przeistoczył się w drewnianą makietę zbudowaną według wskazówek więźnia. W pewnym momencie przyjął formę 12-pokojowej fantazji na temat podmiejskiego luksusu, która była odbiciem więziennego układu przestrzennego. Z roku na rok projekt pt. Dom stawał się coraz bardziej realny, ostatecznie przeistaczając się w akcję na rzecz uwolnienia Hermana i zbudowania domu, w którym mógłby naprawdę zamieszkać. Jackie Summel z artystki stała się aktywistką, a pełnometrażowy debiut młodego reżysera udowadnia, że sztuka może dać siłę do tego, by pokonać najbrutalniejsze formy opresji.