Lunch

Parę osób, kilka chwil. Ktoś spowoduje wypadek, ktoś inny zepsuje pralkę. Dziewczyna straci dziadka i zobaczy wreszcie świat, żona upokorzy się przed zestresowanym mężem i dostanie w twarz. Mężczyzna przygotuje obiad, po którym znów pozostanie absmak ukryty pod gestem opiekuńczej bezsilności.  W tej zbitce mniej lub bardziej powiązanych ze sobą wycinków z życia, melanżu jednostkowych zdarzeń i portretów pozbawionych szerszego kontekstu, Sørhaug opisuje ludzi, którzy utknęli w martwym punkcie. Nie wychodzą poza swoją przestrzeń, bezwiednie stawiając kroki od ściany do ściany. Są bez celu, bez „samookreślenia”, „płynni” i nijacy. Dla niektórych nie ma już nadziei, inni potrzebują zewnętrznego bodźca, by obrać nowy kierunek, ale tylko nielicznym uda się coś zmienić. Drobne zdarzenia urastają tu do rangi przełomów, dramatyczne sytuacje tracą resztki powagi, a idealnie wymodelowana rzeczywistość to stan permanentnej apatii wynikającej bądź to z unikania niepewności, bądź to z zupełnego nieradzenia sobie z nią.

Ten film byłby niesamowicie zabawny, gdyby jednocześnie nie był tak boleśnie tragiczny. I gdyby jego temat nie był tak łatwo rozpoznawalny (cyt. za: „Dagbladet”).