Grek Zorba

Grek Zorba niesie z sobą radość. W tym wyjątkowym obrazie zdaje się ona tkwić w każdej jego najdrobniejszej cząstce, lecz widoczna staje się w szczególności w postaci naiwnego, pozbawionego kompleksów, a wiekowo dojrzałego robotnika o nazwisku, które stało się tytułem filmu. Zorba dziś to synonim urody życia, śpiewu, spełnienia. To przy tym ofiara ludzkiej zazdrości, którą staje się z każdą kolejną minutą filmu, kiedy widz uświadamia sobie wraz z ekranowym antagonistą Zorby swoje własne egzystencjalne zakotwiczenie. Grek Zorba Mihalisa Kakogiannisa to przy tym wszystkim podważenie racjonalizmu (ilekroć to młody, brytyjski inteligencik „obrywa” od swojego nieujarzmionego pracownika za swój wstrzemięźliwy, zdroworozsądkowy stosunek do życia).

Reżyser, za książką Nikosa Kazantzakisa, nie szczędzi bohaterom zawodu i cierpienia, bo przecież, zgodnie z myślą Zorby, życie to kłopoty. Pomimo to radzi słowami swojego bohatera: Człowiek musi być szalony, bo inaczej nigdy nie odważy się przeciąć więzów i być wolnym.