Piękno

Fabuła filmu Piękno jest na pozór prosta. François, białoskóry, czterdziestoparoletni mieszkaniec RPA, przeżywa kryzys. Cierpi z powodu niespełnienia i braku zainteresowania ze strony najbliższych mu osób. Jego konfrontacja z własnymi lękami i słabościami ma swój początek podczas ślubu córki. W trakcie ceremonii François nie spogląda na młodą parę, jego pożądliwe zainteresowanie budzi przystojny bratanek…

Film Olivera Hermanusa zebrał podczas festiwalu w Cannes różne recenzje. Krytyków podzieliła w szczególności jedna, pojawiająca się pod koniec filmu scena – drastyczna i zupełnie nieoczekiwana. Jedni szukali w niej uzasadnienia, inny dopatrywali się odwagi autora. Ale, jak napisał jeden z recenzentów, zdradzić ją nieświadomemu widzowi, to jak obnażyć przed nim istotę Wyspy tajemnic Martina Scorsese czy Gry wstępnej Takashiego Miike. Szok jest porównywalny, choć już od pierwszych ujęć subtelnie sygnalizowany.

Piękno to powolny, impresyjny portret człowieka wbrew woli pozostawionego samemu sobie, portret dosadny, do którego bardzo przewrotnym kluczem jest nazwisko Rolanda Emmericha, hollywoodzkiego barona, który przed laty osobiście namaścił Hermanusa.