Lampart

Jest jednym z najbardziej nowatorskich brytyjskich artystów wideo. Ukończył St. Martin’s School of Art, gdzie studiował malarstwo i film. W 2001 roku był nominowany do Turner Prize. Jego prace znajdują się w najlepszych kolekcjach światowych – między innymi w Tate Modern, Centrum Pompidou, Muzeum Guggenheima i Hirshhorn. Isaac Julien wykładał na Harvardzie, w Whitney Museum i na University of London.

Syn karaibskich imigrantów, w latach 80., po ukończeniu St. Martin’s School of Art, był jednym ze współzałożycieli Sankofa Film and Video Collective (1983–1992) – filmowego kolektywu mającego stworzyć podwaliny „czarnej kultury filmowej”, podnieść świadomość wśród odbiorców i wyostrzyć polityczny pazur twórców. Julien był nie tylko orędownikiem sprawy, ale stał też za najgłośniejszym filmem kolektywu Sankofa, The Passion of Remembrance z 1986 roku, manifestem nowej tożsamości czarnoskórych Brytyjczyków zmagających się nie tylko z dziedzictwem postkolonializmu, ale i z kwestiami tożsamości płciowej oraz preferencji seksualnych. W kolejnym filmie, Looking for Langston (za który dostał nagrodę na Berlinale w 1989 roku), Julien atakuje frontalnie zagadnienia przyjemności i pożądania oglądane z punktu widzenia czarnoskórego, homoseksualnego mężczyzny. W 1991 roku został jednym z założycieli wytwórni Normal Films. W 2001 roku zostaje nominowany do nagrody Turnera za filmy The Long Road to Mazatlán (1999) i Vagabondia (2000). W 1991 roku kręci film fabularny Young Soul Rebels, który zdobył nagrodę SACD na festiwalu w Cannes. Najsłynniejszym filmem Juliena jest Derek z 2008 roku (pokazywany na NH 2008) – wspomnienie o Dereku Jarmanie, przyjacielu i mentorze artysty. W utworze tym Julien zgromadził fragmenty nieznanych filmów Jarmana, klipów oraz wywiadów i spoił je w kolaż miłosnym listem napisanym przez aktorkę, Tildę Swinton.

Od lat 90. Julien coraz bardziej ucieka od klasycznej narracyjności w stronę nie tyle opowiadania historii, ile jej sugerowania obrazami i dźwiękami. Wieloznaczne, intrygujące filmy Juliena odbiera się wszystkimi zmysłami – takie sensualne doświadczanie kina jest celem, do którego dąży reżyser: Chcę sfrustrować widza, wytrącić go z ontologicznej pewności, z jego pojmowania czasu i zerwać z logiczną, realistyczną temporalnością. Polifoniczność, jaką daje projekcja wielokanałowa, lepiej współgra z jego ideą zerwania z prostacką narracyjnością i stworzenia dzieła multiczasowego. Prace Isaaca Juliena, nieodmiennie oscylujące wokół powracających tematów migracji i zagubienia, zarówno rozumianego dosłownie, jak i metaforycznie, egzystencjalny smutek i ludzkie tragedie pokazują niezwykle poetycko, wręcz wizjonersko. Jak sam mówi: Z moimi filmami jest jak z bluesem. Tam też smutny, trudny temat może być przekazany w pięknej formie.