W Końcu ciszy się nie mówi, lecz krzyczy, warczy i mruczy. Ludzie przypominają dzikie, gwałtowne i pozbawione empatii zwierzęta, którymi kieruje złość i pycha. Mgła stagnacji i beznadziei otaczająca samotnie stojący we francuskich górach dom rodziny Kleinów przypomina nieco tę z Do szpiku kości Debry Granik, ale wydaje się, że u Edzarda tląca się gdzieś iskierka nadziei jest jeszcze bledsza.
Jean, najmłodszy syn, po kolejnej kłótni z rodzicami ucieka do lasu. Od sąsiada dostaje do ręki broń, uczy się polować i zabijać. I obserwuje swój dom przez snajperską lunetę, z palcem na spuście. Eskalacja agresywnych zachowań prowadzi do nieuniknionej konfrontacji, wściekłość musi wreszcie znaleźć swoje ujście, kiedy osiągnie masę krytyczną. Milczenie zostanie przerwane przez dźwięk świszczącej w powietrzu kuli. Surowe plenery Wogezów, fotografowane trzęsącą się kamerą Frederica Serve’a, swoim chłodnym, niedostępnym, chropawym wręcz pięknem stanowią znakomite tło dla tragicznego dramatu rodziny Kleinów.
Urodzony w 1980 roku francuski reżyser. Studiował sztukę w Strasburgu i Fresnoy. Z jego fascynacji malarstwem zrodziło się zainteresowanie kinem, w wyniku czego Edzard zrealizował kilka krótkich filmów i klipów wideo. Koniec ciszy to jego debiut pełnometrażowy.
2005 La plaine (short)
2005 Yeux (short)
2011 Koniec ciszy / La fin du silence / The End of Silence