Habemus Papam – mamy papieża

Habemus Papam – mamy papieża wbrew pozorom nie jest filmem o Janie Pawle II, choć główny bohater, nowo wybrany papież, tak jak on chciał w młodości zostać aktorem. Nie jest to też film antyklerykalny. Nanni Moretti nie szokuje widzów, ani nie pozwala sobie na łatwą krytykę Kościoła i religii.

Kiedy kręciłem film, wciąż pojawiały się informacje o aferach seksualnych i malwersacjach finansowych – mówi. – Ale zamiast angażować się w bieżące spory, wolę zadawać uniwersalne pytania.

W wizji Włocha 115 kardynałów i tłum zgromadzony na placu św. Piotra czekają na nowego papieża, a ten – przerażony odpowiedzialnością – ucieka z Bazyliki.

Habemus Papam… jest hymnem na cześć codzienności. Na przekór regułom skostniałej instytucji księża odkrywają spontaniczność, niedoszły papież na rzymskiej ulicy przypomina sobie o zwyczajnych, drobnych przyjemnościach. Zastanawia się, czy ma prawo przewodzić cudzej wierze, jeśli nie umiał ułożyć własnego życia. Z pozornie lekkiej komedii obraz przeistacza się w przejmujący dramat. Moretti pokazuje religię, psychoanalizę i sztukę jako różne sposoby poszukiwania sensu. Takiego sposobu na życie, by niebo przestało być boleśnie puste.