Drzwi szeroko otwarte

W sierpniu 1937 francuski poeta Antonin Artaud przyjechał do Irlandii wyposażony w kijek, o którym był święcie przekonany, że jest laską Świętego Patryka. Artaud, autor koncepcji teatru okrucieństwa i światowego bestsellera Teatr i jego sobowtór, obecnie uznany jest za ojca sztuki performatywnej, w latach 30. zaś postrzegany był przez niewielu jako ekscentryczny artysta związany z kręgami surrealistycznymi, a przez większość – jako szaleniec, lunatyk i opiumista. Przed wyprawą do Irlandii przebywał w Meksyku, gdzie eksperymentował z peyotlem. O podróży do Irlandii nie wiemy prawie nic, z wyjątkiem tego, że miała ona na celu zwrot laski Świętego Patryka jej prawowitym właścicielom, druidom. Wiemy też, że zakończyła się tragicznie: załamaniem nerwowym, deportowany do Francji artysta został umieszczony w zakładzie psychiatrycznym, gdzie miał spędzić kolejnych dziesięć lat życia. Atmosferyczny i wizjonerski eksperyment Patricka Jolleya sytuuje się gdzieś na granicy tego, co nazwać możemy dokumentem. Na podstawie tekstów Artauda reżyser rekonstruuje przebieg feralnej podróży, podążając za strumieniem świadomości poety poprzez mistyczne uniesienia prosto do piekła czystego szaleństwa.