Sztuczne raje

Nawiązując do prozy Charlesa Baudelaire’a, Yulene Olaizola przenosi swoje opowiadanie w rejony Zatoki Meksykańskiej. Na plaży Jicacal, w tym naturalnym raju, spotykają się główni bohaterowie filmu, Luisa i Salomón. Ona – uzależniona od heroiny, przyjezdna, jeszcze bardzo młoda, on – już starszy, miejscowy, wieloletni „wyznawca” marihuany. Film opowie o ich przyjaźni, a dokładniej – o niezwykłej relacji dwojga ludzi, dla których narkotyki mają w życiu szczególne znaczenie.

Nie należy jednak spodziewać się obezwładniającej dawki psychodelicznych wizji, szybkiego montażu czy tripowej muzyki rodem z Trainspotting, Requiem dla snu czy Wkraczając w pustkę. Wręcz przeciwnie, w swoim fabularnym debiucie Olaizola prowadzi spokojną narrację, pozostaje także blisko dokumentu. Sztuczne raje to film kontemplacyjny, intymny, w którym ze spokojem i szacunkiem traktuje się narkotykowe wyznanie, a trip odczuwalny jest w powolnym rytmie codziennego życia, w zamglonym spojrzeniu, w kleistości ciał i duchocie powietrza. Mieszkańcy wioski są rzeczywiście miejscowi, Salomón również. I to głównie on wprowadzi nas w krainę swego raju, w którym zioło jest jak ocean, jak wiatr, jak plaża – nie mogłoby go zabraknąć.