Tato

Kameralny, liryczny debiut fabularny słoweńskiego artysty. Sceną dramatu jest tu przyroda, tematem – wzajemne relacje ojca i syna. Wspólny niedzielny wypad na ryby to dla nich obu okazja do odbudowy więzi nadszarpniętej w przeszłości, do poznawania się na nowo.

Niespieszna narracja, wręcz mistyczna kontemplacja piękna, szczegółu, chwili – sekwencja niedzielnej wyprawy jest wyjęta z nurtu codzienności, rozgrywa się jak gdyby poza czasem. Ważne jest tylko „tu i teraz”. Z rajską dzikością otoczenia współgra anielska, androginiczna uroda chłopca. Można odnieść wrażenie, że mężczyzna i jego syn są jedynymi istotami na świecie. Ale sielanka nie może trwać wiecznie. Po niedzieli przychodzi poniedziałek… W głębszej warstwie filmu odbija się echo wydarzeń w byłej Jugosławii – rozdźwięk między niedzielną idyllą a powszednią rzeczywistością przypomina dramatyczne kontrasty charakterystyczne dla czasów wojny i pokoju. To skromne dzieło, powstałe po zaledwie kilkunastu dniach zdjęciowych, z niezawodowymi aktorami, porusza do głębi i na długo zapada w pamięć. Film ten był prezentowany na wielu festiwalach, m.in. w Wenecji, wzbudzając duże zainteresowanie.