Mimowolnie

Druga pełnometrażowa fabuła Rubena Östlunda przywołuje skojarzenie z początkami kariery Michaela Haneke - Mimowolnie, tak jak choćby 71 fragmentów austriackiego mistrza, składa się z odseparowanych od siebie scen. Kamera, bez względu na to, co obserwuje, pozostaje statyczna, co wywołuje to samo uczucie chłodu i podskórnego okrucieństwa. Mimo dystansu, film Östlunda ani przez chwilę nie ociera się o nudę. Dwie nastolatki pozują przed aparatem na seks-diwy i upijają się do nieprzytomności, kierowca zatrzymuje wycieczkowy autobus w środku trasy i zaklina się, że nie ruszy, dopóki sprawca drobnego wandalizmu w łazience nie przyzna się przed wszystkimi do winy, nauczycielka, która wzięła w obronę jednego z uczniów, nie radzi sobie z ostracyzmem ze strony środowiska. W Gitarrmongot zajmowałem się ludźmi, którzy mieli gdzieś, co myślą o nich inni. W Mimowolnie przyglądam się tym, którzy do opinii innych przywiązują zbyt dużą wagę i są sterroryzowani przez ryzyko utraty twarzy - mówi Östlund. Ucieka się przy tym do "obiektywnego" spojrzenia kamery przemysłowej, a widz z perwersyjnej pozycji podglądacza widzi ten, chwilami szokujący, spektakl. I staje się jego częścią.

Darek Arest