Odgłosy

Pierwszy horror w twórczości Argento. Od początku atakujący widza kakofonią frenetycznych obrazów i dźwięków potęgujących atmosferę grozy. To prawdziwy seans malowniczej makabry, w którym opowieść o studentce szkoły baletowej we Freiburgu, odkrywającej mroczny sekret skrywany w murach uczelni, jest tylko pretekstem do zatopienia widza w atmosferze gotyckiej baśni dla dorosłych. Niepokój jest filmową fantasmagorią, której moc leży w szokującym zestawieniu ze sobą obrazów diametralnie różnych, wywołujących u widza przerażenie, ale i zachwyt: ujęcie śnieżnobiałego, baletowego trykotu i strugi krwi wytryskującej z otwartej rany, obraz szacownych murów empire'owej budowli i zatęchłych, pełnych rozkładających się ciał podziemi szkoły tańca. Suspiria to nie tylko klasyk włoskiego kina grozy, ale również film będący inspiracją dla wielu innych mistrzów filmowego strachu począwszy od Stanleya Kubricka (Lśnienie), aż po twórców współczesnego, azjatyckiego horroru: Kiyoshi Kurosawę (Puls / Kairo / Pulse, 1999), braci Pang (Wzrok /Gin gwai / The Eye, 2001) czy Park Ki-hyeong (Szepczące korytarze / Yeogo goedam / Whispering Corridors, 1998).

Piotr Kletowski

Chciałbym, aby ten film przypominał ekranizację baśni Braci Grimm, ale czytaną nie przez dziecko, lecz przez ogarniętego paranoicznym strachem dorosłego, dla którego z pozoru niegroźne, fantastyczne kształty z czasem stają się czymś potwornym i przerażającym.

Dario Argento