Głęboka czerwień

Po obejrzeniu Powiększenia (1966) Micheleangelo Antonionego Dario Argento postanowił nakręcić własną wariację filmową na temat dzieła mistrza kina egzystencjalnego, tworząc arcydzieło kina giallo. Film rozpoczyna niesamowita scena parapsychicznego seansu, podczas którego kobieta-medium, odczytuje myśli wysyłane przez umysł zbrodniarza, który ma na sumieniu okrutne zabójstwo. Wkrótce kobieta zostaje w brutalny sposób zamordowana. Świadkiem jej śmierci jest mieszkający w Rzymie amerykański pianista (w tej roli gwiazdor filmu Antonioniego - David Hammings), który z przybyłą na miejsce zbrodni wścibską fotoreporterką (Daria Nicolodi) postanawia wytropić zbrodniarza.

Tym, co wyróżnia Głęboką czerwień spośród innych obrazów Argento, jest imponująca strona wizualna filmu: w scenach realistycznych nawiązująca do malarskich dzieł Edwarda Hoppera, w scenach ukazujących przemoc - do surrealistycznych wizji Giorgio de Chirico i Maksa Ernsta.

Piotr Kletowski

Chciano zmusić mnie do wycięcia w filmie kilku ujęć, które dla niektórych były niejasne i wprowadzały pewien dysonans. Ja jednak uparłem się, żeby tych dziwnych, niepokojących ujęć było jak najwięcej, by cały obraz miał kształt i intensywność sennego koszmaru, w którym to, co wydaje się najbardziej nielogiczne, wyjaśnia sens wydarzeń.

Dario Argento