Na srebrnym globie
Mówienie o tym filmie jako bełkocie jest wielkim nieporozumieniem. Dlatego chciałbym podziękować Jerzemu Kawalerowiczowi i Krzysztofowi Toeplitzowi, którzy przetłumaczyli sens mego filmu i objaśnili moje zamierzenia. Miałem określony zamiar twórczy i chciałem właśnie w taki sposób wypowiedzieć się na ekranie, ponieważ mam za sobą pewne doświadczenia twórcze i życiowe. (…) Kiedy dziesięć lat temu została przerwana produkcja Na srebrnym globie, fakt ten był dla mnie dramatem, bo jestem przekonany, że wtedy film miałby zupełnie inny odbiór. Wtedy takich filmów nie było, ale teraz na ekranach zalewa nas fala podobnych. (…) Myślę, że młodzi odbiorcy przyjmą mój film nawet wtedy, jeżeli potraktują go jako "dziwoląga". Zaskoczył mnie zarzut odnoszący się do monologów padających z ekranu. Jestem po studiach filozoficznych i to nie słowotok płynie z ekranu, lecz monologi korzystające z pism Świętego Augustyna, Platona, Hegla…
Andrzej Żuławski na komisji kolaudacyjnej MKiS
Na srebrnym globie jest najbardziej osobliwym filmem polskiej kinematografii. Nigdy nie został skończony a reżyser w kolejnych próbach usiłował zmontować 140 000 metrów naświetlonej taśmy filmowej. To historia stworzenia przez utopijnych Ziemian nowej cywilizacji w kosmosie, wzorowana na narodzinach cywilizacji chrześcijańskiej. Film jest oryginalna próbą filmowej syntezy historii ludzkości posługującej się wątkami ze Starego i Nowego Testamentu.
Jan Słodowski
Andrzej Żuławski (ur. 1940) jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych polskich reżyserów. Od lat tworzy kino emocjonalne, gwałtowne, obsesyjne, balansujące na granicy obrazowej histerii. Już jako debiutant, twórca wizjonerskiej Trzeciej części nocy (Polska 1971), Żuławski wyraźnie odstawał od peerelowskiego modelu kina i nigdy tak naprawdę się do niego nie dostosował. Po tym, jak cenzura zablokowała jego ekstrawaganckie projekty – nawiązującego do Marca 68 Diabła (Polska 1972) oraz apokaliptyczne s-f Na srebrnym globie (Polska 1976-87) – postanowił wyjechać do Francji i związać swoje artystyczne losy z kinem europejskim. Jego kolejne filmy: Najważniejsze to kochać / L' Important c'est d'aimer (Francja / Włochy / RFN 1975), Opętanie / Possession (RFN 1981), Kobieta publiczna / La femme publique (Francja 1984) czy Narwana miłość / L’amour braque (Francja 1985) nadal szokowały, zarówno nowofalową formą, jak i ekspresyjnym, nawet histerycznym stylem. Sam wyznaje, że robi filmy o tym, co go torturuje i najlepiej wyraża się za pośrednictwem postaci kobiecych. Wielu aktorkom – Małgorzacie Braunek, Romy Schneider, Izabelle Adjani czy Sophie Marceau – zaproponował najodważniejsze, a przy okazji najważniejsze role w ich artystycznym życiu.