Narwana miłość

Ta książka tkwiła we mnie od dawna i to tkwiła w sposób bardzo szczególny. Nie tylko jako dzieło, które po przeczytaniu zapada w pamięć, gdyż bliskie jest nam to, o czym mówi, ale także jako wyobrażenie, swoisty duchowy spektakl, materiał do zobrazowania. Jeszcze podczas pobytu w Polsce i realizacji filmu Na srebrnym globie wielkie wrażenie wywarła na mnie sceniczna adaptacja "Idioty" dokonana w Krakowie przez Andrzeja Wajdę. Dwaj aktorzy grający role Myszkina i Rogożyna (w filmie ich odpowiednikami są Francis Huster - Leon i Tcheky Karyo - Mickey) co wieczór robili to inaczej, improwizując i tworząc swe postaci wciąż od nowa. Trzeba było obejrzeć siedem lub osiem przedstawień, aby zdać sobie sprawę z ich wirtuozerii.
Andrzej Żuławski, La Revue du Cinéma

Od samego początku, jak zawsze u Żuławskiego, pojawia się styl, a rytm staje się szalony. Narwana miłość zaczyna się od skoku na bank dokonanego przez dziwną bandę czterech postaci rodem z Disneylandu, których charakteryzacja sprawia, że Walt Disney przewraca się w grobie. Mickey, Pluto, Donald i Piscou zagarniają wszystko i rozpoczynają balet mechaniczny trwający praktycznie aż do końca filmu na dobre i na złe. Andrzej Żuławski nigdy nie przyzwyczajał nas do formalnej ascezy, ale ten film wskazuje, że "odurzył się" ponad miarę." Ta zdumiewająca i bardzo swobodna adaptacja Idioty (…) jest prawdziwym katalogiem "tików" Żuławskiego, bardziej niż "jego" tematów: ciągłej histerii w prowadzeniu aktorów, obsesji żabiej perspektywy i mnożenia znaków dostarczanych przez "świadomie pijaną kamerę".
Max Tessier, La Revue du Cinéma