Kobieta publiczna
Kiedy producent Rene Cleitman przedstawił mi, jeszcze przed wydaniem, powieść Dominique Garnier, przekonałem się, że zbliżona jest do tego, co już robiłem. Moja praca polegała więc głównie na "wymazaniu" niektórych rzeczy, by móc stworzyć upragniony film. (...) Fizycznie jest mniej okrutny niż wcześniejsze moje filmy. Mając czterdzieści trzy lata osiągnąłem pewną pogodę ducha. Jestem spokojniejszy i bardziej refleksyjny i to odzwierciedla się w moim filmie
Andrzej Żuławski, La Revue du Cinema
Pomysłem wyjściowym jest bynajmniej nie nowy - temat przenikania świata realnego i sfery fikcji, wzajemnego oddziaływania osobistych przeżyć aktorów na tworzone przez nich postacie i odwrotnie - wpływ fikcyjnych postaci na życie prywatne aktorów, którzy - niepostrzeżenie dla siebie samych - zaczynają się z nim utożsamiać.
Lesław Czapliński, Film
Życie i gra, film i rzeczywistość przenikają się nieustannie, zacierają się granice. Kino i filmowa rzeczywistość odbijają się w sobie nieustannie, toteż Kobieta publiczna jest przede wszystkim filmem o kinie, jest filmem w filmie, opowiada o tym, jaki jest rzeczywisty zasięg kina. Wybrane z Dostojewskiego cytaty stanowią bezpośredni komentarz do świata filmu , choć czasami brzmi on płasko. Żuławski nie zamierzał naturalnie nakręcić filmu filozoficznego, choć nie przepuszcza okazji jakie stwarza kulturowa dygresja."
Andrea Grunert, Kino
Andrzej Żuławski (ur. 1940) jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych polskich reżyserów. Od lat tworzy kino emocjonalne, gwałtowne, obsesyjne, balansujące na granicy obrazowej histerii. Już jako debiutant, twórca wizjonerskiej Trzeciej części nocy (Polska 1971), Żuławski wyraźnie odstawał od peerelowskiego modelu kina i nigdy tak naprawdę się do niego nie dostosował. Po tym, jak cenzura zablokowała jego ekstrawaganckie projekty – nawiązującego do Marca 68 Diabła (Polska 1972) oraz apokaliptyczne s-f Na srebrnym globie (Polska 1976-87) – postanowił wyjechać do Francji i związać swoje artystyczne losy z kinem europejskim. Jego kolejne filmy: Najważniejsze to kochać / L' Important c'est d'aimer (Francja / Włochy / RFN 1975), Opętanie / Possession (RFN 1981), Kobieta publiczna / La femme publique (Francja 1984) czy Narwana miłość / L’amour braque (Francja 1985) nadal szokowały, zarówno nowofalową formą, jak i ekspresyjnym, nawet histerycznym stylem. Sam wyznaje, że robi filmy o tym, co go torturuje i najlepiej wyraża się za pośrednictwem postaci kobiecych. Wielu aktorkom – Małgorzacie Braunek, Romy Schneider, Izabelle Adjani czy Sophie Marceau – zaproponował najodważniejsze, a przy okazji najważniejsze role w ich artystycznym życiu.