Pieśń triumfującej miłości
Romantyczna fantazja z telewizyjnego cyklu średniometrażowego Świat grozy inspirowana mało znanym opowiadaniem rosyjskiego klasyka, Iwana Turgieniewa. Miłosne perypetie młodej pary wpisane w rzeczywistość realną i baśniową. Film ten, wraz z Pavoncello również zrealizowanym dla TVP, był faktycznym debiutem reżyserskim Andrzeja Żuławskiego, który po latach traktuje te "wprawki" jako niezbędny dowód dla ówczesnych władz kinematografii, że potrafi reżyserować filmy. Otworzyły mu one drogę do pełnometrażowego debiutu kinowego Trzecia część nocy.
Jan Słodowski
Andrzej Żuławski (ur. 1940) jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych polskich reżyserów. Od lat tworzy kino emocjonalne, gwałtowne, obsesyjne, balansujące na granicy obrazowej histerii. Już jako debiutant, twórca wizjonerskiej Trzeciej części nocy (Polska 1971), Żuławski wyraźnie odstawał od peerelowskiego modelu kina i nigdy tak naprawdę się do niego nie dostosował. Po tym, jak cenzura zablokowała jego ekstrawaganckie projekty – nawiązującego do Marca 68 Diabła (Polska 1972) oraz apokaliptyczne s-f Na srebrnym globie (Polska 1976-87) – postanowił wyjechać do Francji i związać swoje artystyczne losy z kinem europejskim. Jego kolejne filmy: Najważniejsze to kochać / L' Important c'est d'aimer (Francja / Włochy / RFN 1975), Opętanie / Possession (RFN 1981), Kobieta publiczna / La femme publique (Francja 1984) czy Narwana miłość / L’amour braque (Francja 1985) nadal szokowały, zarówno nowofalową formą, jak i ekspresyjnym, nawet histerycznym stylem. Sam wyznaje, że robi filmy o tym, co go torturuje i najlepiej wyraża się za pośrednictwem postaci kobiecych. Wielu aktorkom – Małgorzacie Braunek, Romy Schneider, Izabelle Adjani czy Sophie Marceau – zaproponował najodważniejsze, a przy okazji najważniejsze role w ich artystycznym życiu.