No Home Movie

Ostatni film belgijskiej reżyserki zrealizowany w ostatnim roku życia jej matki – najważniejszej bohaterki kina Chantal Akerman. Jak ktoś to ujął, film osnuty jest wokół postaci, kobiety urodzonej w Polsce, która przybywa do Belgii w 1938 roku, uciekając od pogromów i horroru. Tą kobietą jest moja matka. We wnętrzu, wyłącznie we wnętrzu swojego mieszkania w Brukseli – zanotowała reżyserka wkrótce po zakończeniu montażu No Home Movie. To zapis serii rozmów: przy kuchennym stole, przez Skype’a, w salonie, nad talerzami z obiadem. Banalne czynności, codzienna krzątanina – uchwycona w statycznych ujęciach – sugerują ład, przez który przeziera jednak skrzętnie skrywana rozpacz. W odpowiedzi na trudne pytania córki matka wybucha śmiechem. Ona nic mi nie mówi – jednocześnie skarży się na milczenie córki, unikającej rozmów o swoim życiu. Dwie kobiety chronią się więc nawzajem śmiechem, small talkiem, milczeniem. Ale każda z nich uważnie obserwuje, ile ta druga je. To film o stracie – przyznała reżyserka podczas premiery w Locarno. O śmierci matki, zapowiadanej ujęciami osieroconych, pogrążających się w mroku pokoi. Ale i o innym fundamentalnym braku. Ponieważ nie przynależę do żadnego domu.