Danny nerwowo krąży po imprezie w poszukiwaniu Maxa. Jest z nim w ciąży, ale zanim zdąży mu o tym powiedzieć, zobaczy, że Max jest już zajęty adorowaniem nowej dziewczyny. Avishag, jego obecna fascynacja, chce odkrywać swoją seksualność. Chce doświadczyć czegoś bardziej brutalnego i namiętnego. Poczuć więcej i to nie na niby, lecz całkiem na serio. Nie ma nic gorszego niż słabe i tchórzliwe podduszanie – mówi Avishag – już lepiej wcale nie być podduszaną. Jednak czasem lepiej jest, gdy fantazje pozostają w głowie, bo ich realizacja, mimo że powinna dawać satysfakcję, w najlepszym razie rozczarowuje. Choć można zaplanować scenariusz, dograć detale i atmosferę, to nie da się zaprogramować reakcji drugiej osoby ani też własnej. W swoim drugim filmie Hadas Ben Aroya (Ludzie, którzy nie są mną, 17. NH) przygląda się millenialsom, którzy są gotowi spróbować wszystkiego, ale nie umieją przewidzieć, jak te doświadczenia na nich wpłyną. Reżyserka porusza kwestie atrakcyjności fizycznej, bliskości, pożądania oraz emocjonalnej i fizycznej bezbronności, a także zadaje pytanie: jak bardzo jesteśmy wyzwoleni? Intymność pojawia się wtedy – mówi reżyserka – kiedy udaje ci się być bezbronnym wobec drugiej osoby. Tylko wtedy, gdy jesteś bezbronny, możesz naprawdę czuć.
Urodzona w 1988 roku reżyserka i scenarzystka, mieszka w Tel Awiwie. W 2014 roku ukończyła Steve Tisch School of Film na Uniwersytecie w Tel Awiwie. Jeszcze w trakcie studiów napisała scenariusz i wyreżyserowała krótki metraż Sex Doll (2013), który został pokazany na Tel Aviv International Student Film Festival. Jej pełnometrażowym debiutem jest film Ludzie, którzy nie są mną, który miał premierę na festiwalu w Locarno.
2013 Sex Doll (short)
2016 Ludzie, którzy nie są mną / Anashim Shehem Lo Ani / People That Are Not Me
2021 Oczy precz / Mishehu Yohav Mishehu / All Eyes Off Me