Deszcz

Rain to zrealizowane z chłodnym dystansem studium rodzinnego zobojętnienia, które prowadzi do aktów tragicznej desperacji. Fabularny debiut Christine Jeffs nosi pewne ślady podobieństwa do Przekleństw niewinności (The Virgin Suicides) i Nazwij to snem (Ratcatcher). Jednak podczas gdy Sofia Coppola i Lynne Ramsay swoje filmy utkały z różnorodnych materii, przeplatając wspomnienia, sny i elementy dziecięcego impresjonizmu, Jeffs niezmiennie zachowuje punkt widzenia swojej młodej obserwatorki. To właśnie Janey jest narratorką historii o nadmorskich wakacjach nowozelandzkiej rodziny, która powoli się rozpada i wewnątrz której dochodzi do niespodziewanego wybuchu. Ponura trzynastolatka właściwie sama opiekuje się małym braciszkiem Jimem, podczas gdy jej rodzice, Kate i Ed, beztrosko się bawią i upijają się każdej nocy. Adaptując niewielką powieść Kirsty Gunn, Jeffs wykazała wiele zrozumienia dla wściekłości, którą może wyzwolić okres dojrzewania.

Jessica Winter, Village Voice

Chciałam pokazać na ekranie pewną ulotność, zmienność wzajemnych relacji bohaterów i momenty, w których to się dzieje, a które wydają mi się w jakiś sposób cenne. Oglądając Rain widzowie mogą odbyć pewną podróż w towarzystwie dziewczynki, odkrywającej siłę manipulacji i kontroli nad otoczeniem. Janey podejmuje pewne wybory, a ich efekty mogą się okazać zupełnie nieoczekiwane.

Christine Jeffs