Wieczny smutek

W otoczonym górami rejonie Mixteca, jak w kropli słonej wody z bijących tam źródeł, odbija się cały Meksyk – odizolowana od świata, jakby skostniała w blasku słońca kraina, wypełniona ciszą i kobiecym smutkiem. Flora tego malowniczego i surowego zakątka staje się u Jorgego Péreza Solano fallicznym symbolem. W pierwszej scenie kobieta w ciąży idzie szutrową drogą w otoczeniu gigantycznych kaktusów. Na jednym z nich „przysiadła” różowa foliowa torebka, podziurawiona ostrymi jak noże kaktusowymi kolcami. W Wiecznym smutku sprawcą ciąż mężatki Cheby i pasierbicy Ángeles jest ten sam mężczyzna – Silvestre, który marzy o podróży samolotem. Kiedy nieślubne dziecko Cheby przyjdzie na świat, a jej pracujący z dala od domu mąż zapowie swój powrót, kobieta będzie musiała je oddać. Spróbuje pozbyć się smutku w rytuale topienia kwiatów w nurcie rzeki, ale uczucie jest zbyt głębokie, a jej serce zbyt ściśnięte bólem. Solano opowiada o rozpadzie meksykańskiej rodziny, w której relacje oparte są na przemocy i niesprawiedliwości. Ulgę w kobiecym losie może przynieść jedynie ucieczka.