Raj

Alain Cavalier, człowiek po osiemdziesiątce, doświadczony i ceniony reżyser, jeszcze raz bierze do ręki kamerę i jak w swoich poprzednich filmach uważnie rozgląda się wokół siebie. Widzi trawę, drzewa i niebo. Widzi zmieniające się pory roku. Widzi spacerującego po podwórku pawia. Widzi jedzenie i plastikowe zabawki. Widzi też ludzi, młodych i starych, mających za sobą różne przeżycia. To wszystko – konstelacja detali, jeden kosmos ukryty w drugim – wywołuje w nim mieszankę zachwytu i zadumy. Inspiruje go. Cavalier zaczyna opowiadać o swoich doświadczeniach, o spostrzeżeniach i epifaniach. Parafrazuje Biblię i mity greckie, na zmianę przywołuje Abrahama i Odysa, Jezusa i Zeusa. Zestawiając święte historie z obrazami codzienności, stara się odnaleźć w otaczającym go świecie okruchy czegoś ponadjednostkowego i ponadczasowego, być może nawet boskiego. Raj to filmowy odpowiednik eseju: zbiór scen, cytatów i myśli, które prowadzą ze sobą dialog.