Plus minus, czyli podróże muchy na Wschód

Mądrość Stalina, rzeka szeroka, w ciężkich turbinach przetacza wody, płynąc wysiewa pszenicę w tundrach, zalesia stepy, stawia ogrody – słowa panegirycznego wiersza Adama Ważyka powracają jak refren w ostatnim filmie Bogdana Dziworskiego. Po 25 latach ten ceniony operator i fotograf wrócił za kamerę, by nakręcić osobisty pamiętnik z podróży do Gruzji, ojczyzny Józefa Stalina. Kult radzieckiego dyktatora odcisnął piętno na przypadającym na lata 40. dzieciństwie Dziworskiego, który teraz postanowił zmierzyć się z przeszłością i wspomnieniami. Za zagadkowym tytułem kryje się kreacyjny, podważający reguły filmowe dokument, w którym autor co rusz podkreśla swoją obecność. Ujęcia miejskie przeplatają się tu z sekwencjami fabularnymi, a animacje z wodzem w roli głównej sąsiadują ze spontanicznymi scenkami z mieszkańcami Gruzji. Tak jak w pracy fotografa reżyser wydaje się podążać śladem swojego mistrza, Henri Cartier-Bressona – z kamerą poszukuje z kamerą „decydujących momentów”.