Światła wielkiego miasta

Światła wielkiego miasta to sprzeciw Chaplina wobec kina dźwiękowego. Naczelny komik epoki kina niemego naiwnie wierzył, że słowo w filmie to tylko chwilowa moda. Właśnie dlatego zamiast podążać za światowymi trendami, zdecydował się pozostać wiernym klasycznej burlesce, tworząc jedno z jej największych osiągnięć, a zarazem oddając jej hołd. Światła wielkiego miasta to dowód nie tylko na ponadczasowe poczucie humoru Chaplina, ale też na jego inteligencję – tak przemyślanego scenariusza wielu współczesnych twórców może mu jedynie zazdrościć. Ale w tym filmie zawiera się także swoista gorycz. Choć Światła wielkiego miasta stanowią przykład tego, jak doskonale ówcześni twórcy kina opanowali filmową gramatykę obchodzącą się bez dźwięku, to jednak ich wysiłki przez długi czas wzbudzały zachwyt już jedynie wąskiej grupy kinofili. Nie zmienia to faktu, że co jakiś czas wydobywany z lamusa film każdorazowo zachwyca widzów geniuszem zapomnianego nieco autora. W blasku Świateł wielkiego miasta nadal możemy się ogrzać.