Tylko mój

Film jest wytworem wyobraźni autora – takim napisem opatrzone zostało dzieło Frédérica Videau. Czy potrzebne są takie deklaracje, skoro każdy film fabularny z założenia opowiada fikcyjną historię? Wszystko się wyjaśnia, gdy okazuje się, że Tylko mój nawiązuje do sprawy Nataschy Kampusch więzionej latami przez Wolfganga Priklopila. Reżyser przyznaje, że do napisania scenariusza zainspirował go jeden z wywiadów telewizyjnych z Nataschą. Uderzyła mnie jasność umysłu i witalność tej młodej, uśmiechniętej kobiety, która dopiero co wydostała się z ośmioletniej niewoli – opowiada. Zaciekawiło go też, że Natascha, mówiąc o swoim oprawcy, nie wyrażała się obraźliwie. Unikając rekonstrukcji wydarzeń, Videau buduje obraz intymnej relacji, która tworzy się między katem a ofiarą. Kim są dla siebie? Jak wygląda ich wspólne życie? Jaki jest podział ról? Autor swym filmem podważa jednoznaczne skojarzenia: kat – przemoc, gwałt, kontrola, ofiara – krzywda, cierpienie, nienawiść. W pierwszej scenie filmu kat wypuszcza ofiarę. Co stanie się z nią na wolności? Jak poradzi sobie bez człowieka, który przez lata tworzył cały jej świat? Bez mężczyzny, który należał tylko do niej?