Siostry: nigdy

Osobisty, na poły autobiograficzny film, zasnuty typowo włoską mgiełką zadumy nad upływającym czasem. To rozwinięcie średniometrażowego Sorelle z 2006 roku, w którym także występowała cała rodzina reżysera, z żoną montażystką za kulisami. Dominuje tu perspektywa dorastającej dziewczynki (w pierwszej odsłonie: pięcioletnia córka Bellochia), dla której matka ciągle nie ma czasu, marząc o wyrwaniu się z miasteczka i o aktorskiej karierze. Dlatego też dziewczynka przywiązuje się do wujka (syn reżysera, Pier Gorgio), niespełnionego pisarza, oraz podstarzałych ciotek. W Bobbio (miejsce urodzin Bellocchia) czas płynie spokojnie, w rytmie domowych anegdot, przygotowań do komunii, sąsiedzkich spotkań i czechowowskich rozmyślań o aspiracjach i nadziejach. Lata mijają, matka odnosi pierwsze sukcesy, chce zabrać córkę do siebie, niemniej musi pomóc zadłużonemu bratu… Wzorcowy, skromny, rodzinny film, utrzymany w bliskich, czułych planach, leniwym tempie i nieco sentymentalnej miejscami tonacji. A jednak jest w nim coś naprawdę urokliwego, zwyczajnego i poetyckiego zarazem. I jedna wielka scena – gdy przyjaciel rodziny, stary prawnik i aktor amator, żegna się z życiem, wchodząc w smokingu do rzeki.