Kobieta z błękitnego filmu

Jako jeden z pierwszych filmów pinku eiga nakręconych całkowicie w kolorze ten psychodeliczny portret swingującego w latach 60. Tokio sprawia wrażenie, jakby już od pierwszego kadru chciał nadrobić stracony czas eksplozją przesyconych barw. Gdy pojawia się czołówka z dźwiękami bongo i sitar w tle, na ekranie widać tylko rozmazane obrazy z ośmiomilimetrowej taśmy w parodii indyjskiego soft porno, pryzmatyczne plamy w podstawowych odcieniach koloru niebieskiego i czerwonego oraz sylwetki nagich kobiet – niczym w czołówce halucynogennej wersji filmu o Bondzie. Fabułę tego dzieła stanowi deliryczna plątanina horroru i kina sexploitation, nasycona klimatem narkotycznych nocnych klubów. Mamy tu historię młodej kobiety usiłującej szantażować skorumpowanego bankiera, który doprowadził do śmierci jej rodziców, filmując ich z ukrycia podczas miłosnych igraszek w sypialni. Kobieta z błękitnego filmu autorstwa Kana Mukaiego, jednego z niedocenionych bohaterów przemysłu japońskiego soft porno, oferuje współczesnemu znużonemu odbiorcy liczne rozkosze, choćby pod postacią perwersyjnego rodzinnego sekretu ukrytego na strychu czy szokującej sceny kulminacyjnej, która – ze względu na panujący obecnie klimat gospodarczy – z pewnością spodoba się wielu widzom.