Osiemdziesiąt listów

Pokazywany na tegorocznym Berlinale film Václava Kadrnki wywołał mieszane uczucia wśród recenzentów. Zwolennicy zwracali uwagę na dopracowaną strukturę, która dobrze oddaje charakter świata przedstawionego, przeciwnicy uważali, że to kino dla purystów. Fabuła jest oparta na osobistych przeżyciach autora. Kadrnka jako dziecko mieszkał z matką w Czechosłowacji, podczas gdy jego ojciec uciekł przed reżimem do Anglii. W filmie oglądamy jeden dzień z życia matki i syna, którzy krążą od instytucji do instytucji, zbierając i składając dokumenty z prośbą o pozwolenie na opuszczenie kraju. Kadrnka stosuje symetryczne ujęcia i audiowizualne powtórzenia, tworząc portret monotonnego, zmechanizowanego życia w biurokratycznym komunizmie. Równomiernie stawiane kroki przechodniów kontrastują z prędkim marszem, a niekiedy biegiem chłopca i matki – próbujących wyrwać się z opresyjnego systemu. Tytułowe listy są dla kobiety jedynym oknem na świat – pisane w autobusach, poczekalniach albo przy biurku w pustym domu, docierają do męża poprzez znajomych, podtrzymując nadzieję na rodzinne zjednoczenie. Sentymentów i miłostek jednak w filmie Kadrnki nie ma – to utwór niemal poetycki. Piękny w swojej precyzji.