Korytarz

Bartas wysyła swojego bohatera (on sam w tej roli) na wędrówkę po pokojach jednej ze zniszczonych wileńskich kamienic, a jednocześnie przez czas i pamięć. Za pomocą obrazów i gestów, a także wyjątkowo intensywnej ścieżki dźwiękowej, w serii luźno powiązanych ze sobą scen opowiada o życiu kilku przypadkowych postaci. Młody mężczyzna zagląda do mieszkań, obserwuje ludzi zbierających się na placu przed budynkiem. Jednym z głównych wątków trudnej do złożenia w całość fabuły stają się inicjacyjne przygody kilkunastoletniego chłopca, co może sugerować, że Bartas zdaje w Korytarzu relację z własnego dojrzewania, z doświadczeń (także estetycznych) kształtujących jego pokolenie. Wyjątkowo malownicze wydają się tu sceny organizowanych w kamienicy spotkań towarzyskich. Takiej kolekcji wyrazistych, pociągających twarzy nie sposób znaleźć w żadnym z filmów Bartasa. Ta ludzka menażeria, pijana i rozhulana, dziwaczna i przerysowana, jest tak piękna w swojej autentyczności, że zapominamy o biedzie i ułomności świata, z którego przychodzi.