Czarny koń

Oglądając najnowszy film Solondza, czujemy się znów jak w domku dla lalek, gdzie dzieci kryją się przed światem okrutnych rodziców, bo wiedzą, że na zewnątrz nie czeka ich happiness. Przyjęty przez reżysera sposób opowiadania jak zwykle polega na przechodzeniu od świata fikcji do… jeszcze większej fikcji marzeń, a wszystko to w obrębie największej fikcji – filmu.

Abe, otyły trzydziestolatek, kolekcjoner japońskich lalek, mieszka z gardzącymi nim rodzicami i udaje, że pracuje w firmie ojca. Jego samotną – acz radosną – egzystencję drastycznie odmienia spotkanie z dziwną Mirandą.

Tytuł filmu oddaje typowo Solondzowski, słodko-gorzki stosunek do bohatera i ciepło-ironiczną relację ze światem jako pasmem udręk, gdzie nawet ostatnia nadzieja zawodzi. Niezręcznie byłoby powiedzieć, że dzięki gwiazdorskiej obsadzie i unikaniu drastycznych tematów Czarny koń to… czarny koń w karierze Solondza. A jednak nie można inaczej!