Nie słyszę już gitary

Historia miłości Gérarda (Benoît Régent) i Marianne (Johanna ter Steege) – począwszy od głębokiej, niegasnącej namiętności aż do samozniszczenia i podporządkowania się heroinie. Ten autobiograficzny film został zainspirowany związkiem Garrela z Nico, wokalistką The Velvet Underground, równocześnie jest portretem całego pokolenia, od rewolucyjnych snów z lat 60. i 70. do gorzkiego otrzeźwienia w latach 80. To jeden z najbardziej lirycznych i emocjonujących filmów reżysera.

Ariel Schweitzer

W intymnych filmach Garrela, inspirującego się kinem Godarda i postrzeganego jako najbardziej konsekwentny wciąż tworzący spadkobierca Nowej Fali, silnie wybrzmiewają autobiograficzne wątki. Tak też jest w wypadku tej surowej, a zarazem przesyconej emocjami opowieści. Reżyser zadedykował ją słynnej piosenkarce i muzie Andy’ego Warhola, Nico – swojej wieloletniej partnerce, która zmarła w 1988 roku. Melancholijny film zrodzony z żałoby po ukochanej stanowi jednocześnie gorzki portret generacji Garrela i gest pożegnania z czasami młodości – Majem ’68, który przyniósł rozczarowanie. Ekranowym alter ego artysty jest Gérard, wrażliwy i zagubiony mężczyzna zakochany w piegowatej Marianne. Miłość jest dla niego sensem życia – bohater wierzy, że uczucie jest w stanie przetrwać wszystko, i nie dopuszcza do siebie myśli, że tak jak jego młodzieńcze ideały może ono być trującą iluzją.  

Magdalena Bartczak