Anioł przy moim stole

Anioł przy moim stole to historia dziewczynki o imponującej rudej czuprynie, która musiała znosić doświadczenia, które większość ludzi zaprowadziłyby prosto do szpitala psychiatrycznego, a wyrosła na najwybitniejszą nowozelandzką pisarkę. Bohaterka trafiła zresztą do zakładu zamkniętego, gdzie jej wrodzoną nieśmiałość i skłonności do depresji błędnie zdiagnozowano jako schizofrenię i gdzie poddano ją ponad 200 zabiegom elektrowstrząsów. (…) Jane Campion opowiada jej losy w sposób, który wywołuje u widzów niezwykłe zaangażowanie od początku aż do samego końca. Można by z tej historii zrobić przesadnie nadętą filmową biografię lub po prostu operę mydlaną. Tymczasem mamy do czynienia z zapisem autentycznie przeżywanej życiowej ścieżki, od dzieciństwa, które mała utalentowana marzycielka spędziła wśród prostych, ale kochających się ludzi, aż po dorosłość, kiedy społeczne odrzucenie prawie doprowadziło ją do śmierci.

Roger Ebert, Chicago Sun Times

Ten film ma w sobie siłę, a Campion wręcz zmusza nas, abyśmy wspólnie z bohaterką przeżywali wszystkie jej porażki. Młoda Janet Frame jest chorobliwie bierna, zachowuje się tak, jakby naprawdę nie uczestniczyła w tym, co się dzieje, przejawia apatyczny dystans i "bawi się" swoim życiem niczym bezwolną kukiełką. W związku z tym bohaterka Campion budzi w nas doprawdy ambiwalentne uczucia - z jednej strony współczucie, z drugiej - nieodpartą ochotę, aby potrząsnąć nią i dodać jej choć odrobinę woli życia.

Hal Hinson, Washington Post