Wszelkie podobieństwo do prawdziwych zdarzeń jest przypadkowe – zaznacza Iuli Gerbase, podkreślając, że pracę nad Różową chmurą rozpoczęła już w 2017 roku. Brazylijska reżyserka najwyraźniej potrafi więc przewidywać przyszłość. W jej klaustrofobicznym dramacie science fiction, który zainteresowałby pewnie samego Lema, tytułowe zjawisko z dnia na dzień zmienia świat. Obawiający się o swoje życie ludzie miesiącami nie mogą wyjść z mieszkań ani nawet z piekarni, dokąd wyskoczyli przecież tylko na chwilę. Giovana i Yago, para na jedną noc, też nie planowali wspólnej przyszłości – w gruncie rzeczy chyba się nawet nie lubią. Przedłużająca się wciąż kwarantanna i odbijające się na ich twarzach, znienawidzone pastelowe obłoki nie pozostawiają im jednak wyboru. Z coraz większym trudem łapiąc oddech przy szczelnie zamkniętych oknach, pozostaje im tylko bawić się w dom – i w miłość – obserwując z góry opustoszałe ulice. I powtarzać, każdego dnia nieco ciszej, że może wszystko zmieni się zimą.
MFF w Sofii 2021 – Grand Prix
Urodzona w 1990 roku brazylijska reżyserka i scenarzystka. Zajęła się kinem w wieku 20 lat, zrealizowała sześć filmów krótkometrażowych pokazywanych na festiwalach na całym świecie. Różowa chmura, świetnie przyjęty dramat sciencevfiction, którego premiera odbyła się podczas tegorocznej edycji Sundance, to jej pełnometrażowy debiut, nagrodzony w marcu na festiwalu w Sofii.
2012 Só Isso /Just That (short)
2013 Férias (short)
2018 Dia das Nações (short)
2019 The Stone (short)
2021 Różowa chmura / A nuvem rosa / Pink Cloud