Historia mojej żony

Węgierska reżyserka Ildikó Enyedi, bohaterka nowohoryzontowej retrospektywy z 2018 roku, swój najnowszy film – potężną europejską koprodukcję i zarazem anglojęzyczny debiut – nazywa czułym pożegnaniem z patriarchatem. Zrealizowana z rozmachem ekranizacja powieści Milána Füsta jest więc kroniką upadku pewnego mężczyzny i świata wartości, który razem z nim powoli idzie na dno. Wilk morski, kapitan Jakob Störr, jest mistrzem podejmowania decyzji, planowania i bezbłędnego zarządzania okrętami. Podobnie jak do żeglugi podchodzi do małżeństwa z Lizzy, przekonany, że jest kapitanem także tego rejsu. Długa nieobecność w domu sprawia jednak, że Jakob nabiera podejrzeń co do wierności swojej żony. Nie mogąc pogodzić się z tym, że nie wszystko na tym świecie podlega jego kontroli, zaczyna niszczyć Lizzy, siebie i ich relację. Choć akcja tego zarazem efektownego i subtelnego dramatu obyczajowego rozgrywa się w latach 20. XX wieku, jego związki z naszymi czasami są więcej niż oczywiste. Decydując się nakręcić swoją opowieść z perspektywy Jakoba, Enyedi bierze pod lupę schemat toksycznej męskości, ale też nie kryje współczucia dla swojego upadającego herosa, ofiary złudzenia, że jego zadaniem jest kontrolować i panować.