Zero

W swoim dziewiątym filmie obserwacyjnym Kazuhiro Sôda powraca do kliniki doktora Yamamoto, którego praktyce psychiatrycznej przyglądał się już w Mental (2008). Tym razem to nie dynamika szpitalnej przestrzeni jest główną osią historii, ani pacjenci i ich problemy, lecz postać zasłużonego wieloletnim stażem lekarza, którego obserwujemy w momencie odejścia na emeryturę. Yamamoto to postać-legenda w świecie japońskiej psychiatrii, dla wielu – prawdziwy wybawca. Dlatego też jego odejście staje się aktem formacyjnym dla lokalnej społeczności, której Sôda przygląda się od lat (np. w Morzu wewnętrznym, 18. NH). Kamera zastyga w codzienności, subtelnie rejestrując prywatne sprawy. Reżyser z szacunkiem obserwuje otoczenie Yamamoto i tworzy portret zarówno przyjaźni, jak i ulotności, który dobitnie puentuje relacja lekarza z jego żoną, pogrążonej w alzheimerowskiej niepamięci. Zero staje się jednocześnie dla Sôdy metodologicznym początkiem, punktem wyjścia, bowiem po raz pierwszy dokumentalista zaczyna obserwować także siebie.