Tam

Nie czuję więzi. Nie czuję ani bólu, ani dumy. Dumę czasem. Jestem oderwana. Właściwie od wszystkiego. Mam kilka kotwic. Ale czasami zwalniam je i dryfuję. Właściwie ciągle. Głos z offu należy do Chantal Akerman. Słyszymy jej monolog, od czasu do czasu odbiera też telefon: czuje się dobrze. Nie chce iść nad morze. Musi pracować. Przez żaluzje w oknie – filtr podkreślający dystans – obserwuje życie toczące się na tarasach sąsiedniego domu, sama pozostając ukryta, także przed naszym wzrokiem. W dniu, w którym zdecyduje się opuścić mieszkanie, dojdzie do zamachu, w pobliżu plaży, na której spaceruje. Czy Izrael jest ziemią obiecaną? Czy tylko kolejnym miejscem wygnania? Zrealizowany w Tel Awiwie dokumentalny esej Tam jest medytacją nad przynależnością, tożsamością, dziedzictwem Holocaustu. Jego otwarta – jak drzwi na taras – formuła zaprasza jednocześnie do opuszczenia zaprojektowanego przez reżyserkę wnętrza. Może więc to także film o depresji i poszukiwaniu ukojenia?