Spotkania Anny

Rytm tego filmu wyznacza ruch zwalniających i przyspieszających nocnych pociągów, przesuwających się za oknem peronów i stacji, których fragmenty wydobywają z ciemności światła dworcowych latarni. W podobny sposób poznajemy tytułową Annę (Aurore Clément), 28-letnią reżyserkę, która podróżuje przez Niemcy Zachodnie i Belgię do Paryża, gdzie kończy trasę promującą swój film. Światło na milczącą, zanurzoną w egzystencjalnym półmroku postać rzucają towarzysze podróży, z którymi przez chwilę dzieli hotelowy pokój, ławkę na peronie, korytarz kołyszącego się składu, stolik w dworcowym barze. Ale ani kochankowie, ani matka nie są w stanie zatrzymać jej przy sobie. Zrywanie jest specjalnością Anny. Wczesny film Chantal Akerman dotyka kluczowych dla jej twórczości wątków. Bezdomność i nomadyzm, intymna relacja z matką, poczucie izolacji, erotyczna fascynacja kobietą: wszystkie te tematy reżyserka rozwijała w swoich kolejnych projektach. I tu także pociągi i dworce odsłaniają swój ambiwalentny charakter, pełne są powidoków innych podróży. Rozpoczynające się przyjazdem do Niemiec Spotkania Anny są więc i filmem o konsekwencjach Zagłady, nocy, po której wciąż nie może nadejść dzień.