Piosenki

Mistrz brazylijskiego dokumentu, Eduardo Coutinho, szkicuje muzyczny portret mieszkańców Rio de Janeiro opowiadających o swoim życiu uczuciowym poprzez ulubione piosenki. Miłość, namiętność, niespełnienie – uczucia zbyt trudne do wyrażenia słowami zostają wyśpiewane wersami zasłyszanych w radiu samb i bossa novych. Pomysł wyjściowy filmu był podobny do tego zastosowanego w poprzednim projekcie reżysera pt. Gra (8. NH): zaczęło się od ogłoszenia w gazecie. Tak oto artysta zwerbował 240 chętnych do odśpiewania ulubionej piosenki przed kamerą, z których w filmie znalazło się zaledwie 18. Śpiewanym a capella piosenkom towarzyszą krótkie historie z tłem uczuciowym. Grono wykonawców jest różnorodne – młodzi, starzy, kobiety, mężczyźni, biedni i bogaci, wierni i hedoniści. Podpisani są tylko pierwszym imieniem, siedzą na krześle i rozmawiają z Coutinho, następnie śpiewają. Dostajemy naprawdę niewiele: łzawą piosenkę i raczej banalną opowieść. Geniusz reżysera polega jednak na tym, że pod powierzchnią banału popkultury potrafi dostrzec odrębność swoich rozmówców, konstruując z bardzo oszczędnych środków finezyjne portrety psychologiczne. W efekcie dostajemy film zaskakująco liryczny i głęboki.