Noli me tangere

Ci, którzy chcą odejść. Ci, którzy nie pozwolą się dotknąć. Ci, którzy trzymają się z dala. Oni wszyscy rozumieją, co kryje się za biblijnymi słowami noli me tangere. Ceniony francuski dokumentalista Christophe Bisson (Sfumato, Lost Lost Lost 18. NH; Likwidacja, Lost Lost Lost 19. NH) przedstawia serię szorstkich portretów kilku współczesnych wagabundów i outsiderów, ludzi wolących pozostać w cieniu, chodzących ścieżkami, które nie przecinają się z głównymi arteriami nowoczesnego życia. Reżyser włącza kamerę w sytuacjach, gdy inni filmowcy odwróciliby się na pięcie, by znaleźć „temat”. Bisson szanuje osobność swoich bohaterów, nie szuka natarczywie opowieści, lecz podąża za ich codziennością. Słucha historii z przeszłości, widzi dłoń piszącą list, idzie wybrzeżem wraz z mówiącym do siebie mężczyzną. Nikogo nie obnaża ani nie dotyka. W szumie miejskiej nocy, znaczonej zimnymi punktami latarni, jest świadkiem samotności – jako drogi i jako wyboru.